De heerseres van de “Garvershof” is gestorven. Zij werd 92 jaar, Meu Gerre! Voor de erfgenamen, die de hoop al zo’n beetje hadden opgegeven, ligt de kapitale boerderij nu voor het grijpen. Teun en Pleun, die zelf een klein verwaarloosd boerderijtje hebben en liever lui dan moe zijn, hebben de buit al in gedachten verdeeld. Een motor met zijspan is hun eerste wens. En neef Aloysius, gierig als een krent, aast nog begeriger op de erfenis. Het lijkt hem zo mooi rijk te sterven, de potter. En nicht Mijntje, getrouwd met “een hoge Haagse Ambtenaar” heeft een koffer meegebracht om alvast wat antiek mee naar huis te nemen! En dan is er nog een onverwachte vierde erfgename, Mildred uit Canada. Maar die reageert tenminste wat menselijker. Zij heeft het geld niet zo nodig en ziet meer in de notaris dan in de centen. Al met al een teleurstellende ontknoping voor de huishoudster en de bedrijfsleider, die Meu Gerre zovele jaren trouw hebben gediend. Zij lijken te worden afgescheept met een klein legaat. De boederij dreigt verkocht te worden aan de hoogstbiedende. Maar zo heeft Meu Gerre het niet gewild! Hoe dan wel?